Beijing vs Shanghai

De tijd vliegt voorbij. Inmiddels is het aftellen begonnen en stiekem kom ik af en toe tijd tekort. Ik ben nog niet eens aan de beloofde algemeenheden van China toe gekomen. Die komen heus nog wel. Ik wil eerst even mijn eerste ervaringen in Beijing met jullie delen. Als een echte zakenvrouw heb ik mijn eerste businesstrip in China. Ik verblijf nu voor 2 weken in Beijing en ga daarna nog een week naar Tianjin. Onwijs interessant en een super gelegenheid om op deze manier wat meer van het land te kunnen zien. Mijn collega houdt me gezelschap, dus helemaal alleen ben ik niet. Is wel zo gezellig.

Terwijl jullie de paasdagen aan het vieren waren, was ik gewoon aan het werk. In China vieren ze geen pasen. Het is een Boedistisch land en daar hebben ze andere gewoontes. Was toch wel even een gek idee. Maar goed, ik heb mijn vrije dagen wel gehad want afgelopen week hadden we het Qingming festival. Donderdag, vrijdag en zaterdag waren we vrij, maar zondag is dan weer een werkdag om de vrije dagen te compenseren. Ze blijven gek die Chinezen. Donderdag was een relax dagje thuis. Lekker koffer gepakt en mijn huis maar even schoon achter gelaten. Omdat ik graag nog wat dingen in Beijing wilde zien, ben ik vrijdag al naar Beijing vertrokken. En dat ging prima. Ik had de trein genomen aangezien ik geen zin had in het vliegtuig. Maar ik had geen klagen. De highspeed trein doet er 5 uurtjes over en die vlogen voorbij. Er zat niemand naast me dus ik had lekker de ruimte. Met 303 km per uur in een trein en je merkt niks van de snelheid. Behalve dat je lekker snel op de plaats van bestemming bent. Verder geen gekke dingen in de trein gezien. Volgens mij zijn ze gek op popcorn in Beijing want ze kwamen telkens met popcorn langs. Aardig, maar nee bedankt.

Na mijn aankomst begon mijn avontuur in Beijing. Aangezien ik alleen was (Rosie kwam een paar dagen later) moest ik alles zelf regelen. Eerst maar eens een taxi zien te vinden en die was zo geregeld. Dan de juiste route naar het hotel uitleggen (lange leve google maps) en vervolgens inchecken. Inchecken was nog het grootste avontuur. Je zou denken dat dat toch redelijk makkelijk moet zijn. Nou niet in een Chinese keten waar het personeel geen woord Engels spreekt. Na wat handen en voeten werk had ik dan eindelijk mijn hotelkamersleutel in handen. Weer iets geks van die Chinezen, borg betalen voor je hotelkamer. Dat heb ik echt nog nooit meegemaakt. Mijn eerste avond heb ik doorgebracht in Sanlitun. Een bekend winkelcentrum hier in Beijing waar je je prima kan vermaken. Winkels en goede restaurants en bars, eigenlijk teveel om uit te kunnen kiezen. Na een telefoontje van mijn gids voor de dag erna was het tijd om naar het hotel te gaan. Tenslotte zou ik om 7 uur worden opgehaald en dat op zaterdag.

Wat een luxe op zaterdagochtend. Nee, niet die wekker die om 6 uur ging. Maar wel dat ik een gids en een chauffeur de hele dag tot mijn beschikking heb. Ik ben de enige die deze tour heeft geboekt. Bof ik even. En ik wordt flink in de watten gelegd. Om klokslag 7 uur komt er een luxe auto voor het hotel rijden en komt de gids me ophalen in het hotel. Als ik de auto in stap staan de flesjes water al voor me klaar. Een blik op mijn privé chauffeur zegt dat hij er zin in heeft vandaag. Ik mis alleen nog zijn pet, verder is hij verkleed als een echte chauffeur en zelfs de hagelwitte handschoenen ontbreken niet. Ik voel me redelijk decadent en Bea besluit om er maar van te genieten nu het kan. We starten onze rit naar de Chinese muur. Mijn gids praat ondertussen flink door en ik geniet van het uitzicht. Badaling (een toeristisch deel van de muur) is onze eindbestemming. Als dat ter sprake komt geef ik aan dat ik eigenlijk niet zo van de toeristische plekjes ben en dat ik het veel meer waardeer om naar een bijzondere plek van de muur te gaan. Dat doen we dan ook. We zwaaien leuk naar Badaling en rijden na een rit van 2 uur een klein stukje door. Komen vervolgens via een klein, hobbelige weggetje bij een stuk van de muur waar een handje vol Chinezen de eerste treden van de muur net beklimmen. Ik lach tevreden naar mijn gids. Dit zijn de plekken wat ik bedoel. Slechts een klein deel van de muur hier is gerestaureerd. Eigenlijk is het niet echt gerestaureerd maar hebben de over de slechte plekken allemaal planken neergelegd om het wat begaanbaarder te maken. Het is indrukwekkend om op de muur te zijn. Het idee dat die muur duizenden kilometers lang is, maakt het magisch. Na inmiddels een aardige klim, wordt de muur steeds moeilijker begaanbaar. Af en toe komen we een paar hikers in volledige uitrusting tegen, maar dat is het dan ook. Hoe ver je ook kijkt, je ziet de muur zelfs in het uiterste puntje van je gezichtsveld. Na een flinke wandeling en ietwat verkleumd (het waait heel hard en de wind is echt koud) keren we weer terug naar de auto. Wel grappig om te zien dat sommige Chinezen meer onder de indruk zijn van mij, dan van de muur. Ik moet daarom ook hier weer meerdere keren met een aantal Chinezen op de foto. Lief lachen naar het vogeltje en weer door. Als we net bij de auto aankomen stopt er een bus met blanke toeristen. Ik juich van binnen dat wij zo vroeg waren en dat er vrijwel niemand nog op de muur was. Weer een uniek momentje die we kunnen afstrepen.

Aangezien de tours tenslotte allemaal commercieel zijn, gaan we naar een groot restaurant om daar te eten. Het restaurant is gekoppeld aan een jade fabriek en natuurlijk draait het er weer om dat je de producten koopt. Mooi niet. Hongerig van onze klim kunnen we na de rondleiding dan eindelijk aanschuiven. De gidsen hebben een eigen ruimte waar ze eten en dus zit ik alleen. Een stel Amerikanen (ik weet niet wat ik hier heb met Amerikanen, maar blijkbaar trek ik ze aan) vraagt me bij hen aan tafel en zo hebben we toch een gezellige lunch. Na de lunch vertrek ik met mijn gids en chauffeur naar het Summer palace. Ondanks de wind is het weer verder schitterend. En dat maakt het Summer Palace nog leuker. Het meer is vol met bootjes en iedereen neemt de tijd om langs de boulevard/corridor te struinen. Het is echt genieten om even buiten in het zonnetje te lopen. Het Summer Palace is een mooie omgeving. Het paleis zelf is wederom hetzelfde als alle tempels hier en wij genieten daarom vooral van de omgeving. Na een flinke wandeling komen we bij de uitgang uit en zit mijn dag er bijna op. Nog even naar een theehuis voor een proeverij (weer een onderdeel van de commerciële tour) en dan hup naar het hotel. Lekker een avondje relax en bedenken wat mijn route voor de volgende dag gaat worden.

Zondag stond de Forbidden City op het programma. Uiteindelijk is mijn trip niet alleen bij de Forbidden City gebleven maar door mijn rond dwalen in de omgeving van de Forbidden City ben ik ook nog in een Hutong geweest (oud deel van de stad) geweest. Een rikshaw wist me te verleiden voor zijn praatjes en daar was ik dus mooi ingetrapt. De Hutong was niet heel bijzonder maar wel weer een paar leuke weetjes opgedaan. En de berijder was wel grappig. Hij deed in ieder geval flink zijn best. Haha… Ook Jingshan Park, Zongshei Park en het Plein van de Hemelse Vrede kon ik niet voorbij laten gaan. Aan het eind van de middag snel weer terug naar het hotel aangezien mijn collega Rosie aan zou komen. Met haar even een hapje gegeten en de plannen voor de komende week doorgenomen. Daarna lekker naar bed want we moeten natuurlijk wel fit zijn voor onze eerste werkdag in Beijing.

Inmiddels zit ik al 2 weken in Beijing en ben ik alweer aan het aftellen om naar Shanghai te gaan. Nadat we 2x van hotel zijn gewisseld, zitten we nu eindelijk op een fijne plek. Bij het eerste hotel was de omgeving niet fijn en het tweede hotel was gewoon te smerig voor woorden. We zitten nu wel wat verder van de metro verwijderd, maar dat vind ik niet zo erg. Het is eigenlijk wel een lekkere wandeling om de dag mee te beginnen en te eindigen. Mijn collega denkt daar iets anders over. Ondanks dat de metro en een stukje lopen de snelste manier is om bij de klant te komen, is zij liever lui dan moe. Ik snapte steeds niet waarom zij zo laat thuis was. Daar kwam ik op een middag achter toen zij rond een uur of 4 smste dat ze onderweg was naar het hotel en dat ze in de bus zat. Een half uur later vertrok ik vanaf ongeveer vanaf dezelfde plek naar het hotel. Ik nam alleen de metro en was binnen 45 min thuis. Ik ben toen lekker gaan hardlopen en rond een uur of half 8 liep ik even langs mijn collega om te vragen of ze nog moest eten. Ze zei dat ze net pas terug was in het hotel. Waar ik 45 min over deed, heeft zij 3,5 uur over gedaan. En zo gaat het met alles. Efficiënt werken is er echt niet bij. De administratie van de afgelopen 2 weken heb ik al helemaal bijgewerkt. Zij moet alles nog doen. De eerste paar dagen met haar samen in Beijing had ik ook echt mijn irritaties. Op een gegeven moment was ik er een beetje klaar mee. Ze was zo ongemotiveerd en liep alleen maar te klagen. Daarnaast was ze het totaal niet eens met de manier waarop Stan wil dat wij werken. Ik heb haar mee uit eten genomen en ben het gesprek met haar aangegaan. Ik verbaasde mezelf door de manier waarop ik het gesprek aanpakte. Ik ben haar echt gaan coachen ipv dat ik boos op haar werd. Ik kreeg best wel interessante dingen los bij haar. Ik heb geen idee of het normaal is om zulke gesprekken te hebben in de Chinese cultuur. Maar ik zag gewoon dat ze het niet naar haar zin had en dat beïnvloedde heel erg haar werk en mijn humeur. Ik heb haar een aantal keuzes voorgehouden waar ze over na kan denken en ik heb het idee dat ze daar ook wel wat mee heeft gedaan. We zijn nu 1,5 week verder en het lijkt of ze wat positiever is. Ik hoor haar niet meer zoveel klagen. Maar de irritatie momenten blijven wel. Hoe vaak ik haar ook duidelijk probeer te maken op wat voor manier ze efficiënter kan werken waardoor ze meer tijd over houdt voor andere dingen, ze blijft haar eigen ding doen. Ik heb het nu maar een beetje opgegeven. Is dat misschien te snel? De aard van het beestje kan je tenslotte niet veranderen. Misschien hun gewoontes wel... Maar de Chinese gewoontes? Ik weet het niet.

Ik zit nu lekker met 2 collega's in het park te picknicken en wederom komen de cultuurverschillen naar boven. Als ik de dingen die we in het weekend doen niet initieer, dan gebeurt er niks en zitten we het hele weekend in ons hotel. Toch vinden ze het elke keer fantastisch om te horen wat ik in het weekend heb gedaan. Het enige wat mijn collega's in het weekend doen is slapen, sporten (als ze dat al doen) en het internet afstruinen. Ze vinden het geweldig om te horen dat ik uit ga, een drankje drink, een dansje maak, uit eten ga, de stad ontdek, rond fiets op mijn fiets en ga zo maar door. En als ik dan vraag waarom zij dat niet doen, komt er geen duidelijk antwoord. Ze doen het gewoon niet. Maar ze doen er ook niks aan om het te veranderen terwijl ze zeggen dat ze graag leuke dingen willen doen. Ik snap er echt niks van. En ze hangen echt aan mijn lippen als ik over mijn weekend vertel.

Na 2 weken werken in Beijing staat mijn teller van de bezochte bedrijven op 24. Een aardige prestatie. Sommige interessant, sommige niet. De plannen zijn wel een beetje gewijzigd. We zouden 2 weken in Beijing zijn en daarna nog 1 week naar Tianjin gaan. Maar mijn visum verloopt volgende week en daarvoor moet ik terug naar Shanghai. Het heeft dus niet heel veel zin om voor 2 dagen naar Tianjin te gaan. Dus blijven we in Beijing en vertrek ik woensdag weer lekker naar huis. Ik ben het zat om uit een koffer te leven, geen koelkast te hebben waar je even een koud drankje uit pakt, niet een normale maaltijd kunnen koken, gewoon je eigen dingen om je heen. Wat wel een voordeel is, is dat je niet hoeft schoon te maken. Fijn, fijn, fijn fijn. En ik hoef geen boodschappen te doen. Ik houd tijd over. En die steek ik lekker in het hardlopen. Ja, ondanks de smog heb ik het ritme van het hardlopen te pakken. En ik heb mijn doel voor 2013 behaald. Minimaal 5km hardlopen zonder het nemen van pijnstillers. Wat een heerlijk gevoel. En stiekem ben ik begonnen om de 10 km te halen. Die mag Shanghai op zijn naam schrijven. Hardlopen in de smog is best heftig. Ik merkte wel heel duidelijk het verschil tussen een goede en een slechte dag. Ik heb het gehaald en die paar keer hardlopen in de smog zal niet heel veel uitmaken denk ik zo...
De smog is een verhaal apart. Het gemiddelde cijfer van de Air quality wat ik heb gezien is 160 en dat is niet goed. Ik heb een dag gehad dat de Air quality 292 was. Toen heb ik er ook maar even voor gekozen om binnen te blijven. Maar ik heb ook weer een dag van 23 gehad. Er is dus niks over te zeggen en waarom de ene dag goed en de andere dag slecht is, ik zou het niet weten. Je ademt alleen de hele dag uitlaatgassen in. 's Avonds staat een douche dan ook standaard op het programma en daarna voel je je ook echt weer schoon.

Inmiddels begin ik Beijing steeds meer te waarderen. De eerste paar dagen was ik niet heel positief. Ik zag niet de oudheid die ik verwachte en zat in een bouwput. Ik was alleen maar stof en zand aan het happen vanwege de wind en was weer afhankelijk van alles. Lange afstanden lopen, taxi's die me niet begrijpen en alles weer opnieuw uitvinden. Nu we op een betere plek zitten en de wind is gaan liggen, zie ik wel hoe mooi Beijing kan zijn. De oudheid is er wel degelijk, maar vooral binnen de eerste 2 ringen van de stad (de stad is bestaat uit 5ringen). Hoe verder je van de binnenste ring af gaat, hoe moderner en saaier de stad wordt. Inmiddels heb ik in de gaten hoe de stad in elkaar zit en heb ik een paar fijne plekken ontdekt. Zo is Wagas mijn favo restaurant hier. Aangezien ik af en toe echt behoefte heb aan een verse salade zonder olie en alle andere troep die Chinezen eten trek ik me daar af en toe even terug. Een prima restaurant om in je eentje te eten. Ja alleen, want mijn collega vind het te ver weg en te duur. 6 euro voor een salade, voor Chinese begrippen inderdaad aan de prijzige kant. Maar ik heb het er graag voor over. Wagas ligt in de wijk Sanlitun, het westerse deel van de stad. Weer een beetje Shanghaise beschaafdheid daar. Westers eten is niet zo makkelijk te krijgen zoals in Shanghai. Het is hier toch allemaal wat traditioneler. In Shanghai zijn de meeste dingen 2 talig, maar in Beijing niet. Het openbaar vervoer en de taxi's zijn weer goedkoper in Beijing. Je moet wel altijd een taxi nemen die op de meter rijdt. Er rijden namelijk genoeg taxi's die bijklussen en die zetten je flink af. Daarnaast is het in Beijing ook een stuk moeilijker om een taxi te krijgen. Sommige stoppen niet eens voor je ondanks dat ze vrij zijn. En dat komt niet omdat ik een buitenlander ben. Dat dacht ik eerst, maar ook de Chinezen laten ze af en toe gewoon staan. Je ziet hier een stuk minder scooters rijden dan in Shanghai, maar je ziet hier wel veel riksja's rijden die we in Shanghai weer niet hebben. Fietsen zie je hier ook niet zoveel als in Shanghai, maar de fietsen zijn hier wel groter. Ook de mensen overigens. Ik ben hier just one of them. Ik steek er niet meer bovenuit. En soms moet ik even omkijken omdat er eentje tussen loopt die wel heel lang is. Het blijft gek om lange Chinezen te zien. Ik heb het idee dat hier ook minder westerlingen zitten dan in Shanghai.
Wat wel weer heel fijn is van Beijing zijn de parken. Die zijn hier echt groot en de meesten hebben ook een meer. Heerlijk om het weekend door te brengen en dat doen veel Chinezen dan ook. Die zal ik ook zeker missen in Shanghai. Ondanks dat Shanghai wat meer ontwikkeld is dan Beijing, hebben ze in Beijing wel echte ambulances en geen bestelbusjes waar je wordt ingeladen. Maar de chauffeur rookt wel in de ambulance. Hier wordt overigens overal nog gerookt. In het hotel, in een restaurant op kantoor. Ik kreeg een beetje een Mad Man gevoel toen ik voor het eerst een kantoor binnen liep en ontdekte dat ze gewoon roken binnen. Haha... Toch ben ik blij dat er in NL binnen niet meer gerookt mag worden. Het is best vies. De klanten nemen ook meer de tijd voor je dan in Shanghai. In Shanghai sta ik soms na 10 minuten alweer buiten en hier zit gerust een uur met de mannen in kwestie te ouwehoeren. En dat gaat soms niet eens alleen over werk. Het lijkt wel of ze hier allemaal wat makkelijker zijn, minder gestrest.

Vandaag kwam het nieuws dat de vogelgriep officieel ten einde is. We kunnen dus weer volop kip eten. Jummie... Ook zijn er geen dode varkens en vissen meer in de rivier in Shanghai, dus ik kan weer met een gerust hart terug.
Gister was er in China weer een ernstige aardbeving. Ik heb er redelijk weinig van mee gekregen en ik moet ook echt zoeken naar info over de aardbeving. Mijn collega vertelde het aangezien haar ouders daar vlakbij wonen. Met hen is gelukkig niks aan de hand. Maar als haar ouders er niet hadden gewoond, had ik denk ik van geen aardbeving af geweten. Er wordt relatief weinig aandacht aan besteed moet ik zeggen. Ik had er veel meer van verwacht. Ik volg inmiddels wel wat vaker de Nederlandse nieuwssites aangezien ik anders echt niet weer wat er in de wereld gebeurt. Het gekke is, dat sommige dingen de Chinezen ook echt niet interesseren. Ik probeerde een gesprek te voeren met mijn collega over de aanslag in Boston. Daar had ze nog niks over gehoor. Heel naïef zegt ze, maar je hoeft hier niet bang te zijn in China, want wij hebben geen bommen!!! Ik grapte eroverheen dat ik niet weet of dat ik banger moet zijn voor een bom of voor de vogelgriep. Maar volgens mij moet ik nog het meest bang zijn voor de naïviteit van de Chinezen. Het interesseert ze allemaal echt niet. Heel absurd.

Ondanks dat ik me prima heb vermaakt in Beijing, zijn 3 weken meer dan voldoende. Het werk in Shanghai roept weer en ik heb weer behoefte om de gezelligheid op te zoeken met de mensen die ik ken. Ik heb tenslotte nog maar 10 weken om te kunnen genieten in China. En dat zeg ik nu heel stoer. Ik wil die 10 weken absoluut niet missen, maar stiekem kunnen ze ook niet snel genoeg gaan. En dat zal ook zeker gebeuren met de leuke dingen die op de planning staan. Kroningsfeest (jaja, ook hier gaan we de huldiging van Willem flink vieren), bezoek van Dagmar en Jörgen, mijn nieuwe NL collega die komt, andere collega's uit NL die hier even komen en die ik moet vermaken, een weekendje weg met mijn Franse vrienden, natuurlijk papa en Dicky die komen en Kim en Tobias die misschien nog. Ik hou haast geen tijd meer over. Extra genieten dus maar en alle heimwee momenten maar snel vergeten. Want... we gaan nog niet naar huis, nog langer niet, nog langer niet....